Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Τριποδίσκοι, Νίσσα, Μέγαρα (9ον).


Άποψη της Ακρόπολης των Μυκηνών από τα δυτικά με τα “Κυκλώπεια” τείχη. 




‘’…Εκεί είναι και το λεγόμενο μέγαρο της Δήμητρας. Λένε πως το έφτιαξε ο Κάρας, όταν βασίλευε.’’ (Παυσ. Α΄.  40, 6.)
Και, το μέγαρο που αναφέρει ο Παυσανίας, της θεάς Δήμητρας, βρισκόταν στη παλαιότερη (πρώτη) Ακρόπολη της Καριάς, στην πανάρχαια πόλη των Μεγάρων.
Εκείνη την προϊστορική εποχή το ‘’μέγαρο’’  ήταν μέσα στο ανάκτορο, και ήταν ένας χώρος αρκετά μεγάλος που λειτουργούσε σαν αίθουσα υποδοχής. Καθώς τα ανάκτορα των προϊστορικών βασιλιάδων περιέκλειαν τα ιερά και τους βωμούς της πανάρχαιας περιόδου, και τούτο προκύπτει, εκτός από τις ομηρικές περιγραφές, τις ανασκαφές, αλλά και από πολλές γλυπτές και ζωγραφικές παραστάσεις, οι οποίες βρέθηκαν σε διάφορες ανασκαφές των προϊστορικών τόπων.
Μάλιστα, οι σύγχρονοι μελετητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το βασιλικό προϊστορικό ανάκτορο, και ιδιαίτερα το μέγαρο, δηλαδή η αίθουσα υποδοχής του ανακτόρου, είναι ο πρωταρχικός τύπος του ελληνικού ναού. Αυτό εξηγεί και γιατί οι αρχαίοι Έλληνες καλούσαν τους αρχαιότατους ναούς "μέγαρον" όπως τον ναό της Δήμητρας που αναφέρει ο Παυσανίας.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα ευρήματα και τις μελέτες η μεγάλη αυλή του βασιλικού παλατιού, της εποχής του χαλκού, ήταν ο ιερός τόπος των προϊστορικών πόλεων, στον οποίον συνέρεαν οι θρησκευτές στις μεγάλες περιοδικές γιορτές, όπου θυσίαζαν και επικαλούνταν τη βοήθεια των λατρευόμενων τους θεών...
Η Ακρόπολη της Καριάς, παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα το μοναδικό ανάκτορο που εξυπηρετούσε πιθανόν, τους κάρες βασιλιάδες και τον καρικό λαό, εκείνης της εποχής.
Ο Μεγαρικός μύθος για τους τοπικούς βασιλιάδες συνεχίζει, πως δώδεκα γενιές μετά τον βασιλιά Κάρα, ανέρχεται στο θρόνο ο Λέλεγας. Ο Λέλεγας παρέδωσε τον θρόνο στο γιο του Κλήσωνα, ο Κλήσωνα στον δικό του γιο, τον Πύλαντα και ο Πύλαντας στον γαμπρό του (που ήταν παντρεμένος με την κόρη του Πυλία) στον Αθηναίο βασιλιά Πανδίονα, όπου κατέφυγε στα Μέγαρα διωγμένος από τους Μητιονίδες. Έτσι, με τη πάροδο του χρόνου και με τους εκάστοτε βασιλείς, το ανάκτορο της Ακρόπολης στη Καριά θα είχε καταλάβει όλη την κορυφή του λόφου και η πόλη θα απλωνόταν  γύρω από αυτό, πολύ πιθανόν να κάλυπτε και τον άλλο λόφο και ίσως να ήταν περιτειχισμένη.
Ώσπου, η πόλις καταλαμβάνεται μετά από πολιορκία, από τους νέους θαλασσοκράτορες τους Κρήτες (Μινωϊτες). Η Καριά, πλέον μαζί με μεγάλο μέρος της Αττικής έγινε υποτελής στους Κρήτες και λογικά θα πρέπει να άλλαξαν αρκετές από τις καθημερινές συνήθειες και τις αρχές τους. Οι Κρήτες, πιθανόν, να αναδημιούργησαν το ανάκτορο, και να έδωσαν μεγαλύτερο κύρος στον πλέον κοινό τους (Κάρες- Κρήτες), ναό, του λατρευόμενού τους ‘’Καρίος’’ Διός. Ώστε και αργότερα με την Δωρική παραφορά της λέξεως να έφτασε ως την εποχή του Παυσανία η ονομασία σαν ‘’Κόνιος’’ Δίας.
Στην Καριά το ανάκτορο θα άλλαξε αρχιτεκτονική μορφή γιατί την εποχή του Μινωικού πολιτισμού το ‘’Μέγαρο’’ ήταν ήδη ένα επιβλητικό διώροφο κτίσμα, και ήταν το παλάτι για τον τοπικό άρχοντα μέσα στο σύνολο του ανακτόρου που επεκτεινόταν σε μεγάλη έκταση.
'Όμως, στο τέλος της κρητικής υποτέλειας φαίνετε πως βασίλεψε στα Μέγαρα ο Αλκάθοος (η θυγατέρα του Αλκάθοου, η Περίβοια, συγκαταλέγεται στις εννέα παρθένες που στέλνονται μαζί με τον Θησέα στη Κρήτη). Ο Αλκάθοος επισκεύασε τα τοίχοι της πόλις αλλά και, πάλι από τον Μεγαρικό μύθο αναφέρεται, πως ίδρυσε την μεταγενέστερη Ακρόπολη – ανάκτορο του δεύτερου λόφου, του Αλκάθους. Πιθανόν αυτή η ίδρυση της δεύτερης ακρόπολης να έγινε κάτω από την άμεση επίδραση του μινωικού πολιτισμού όπου γνωρίζουμε ότι διαμορφώνεται η μυκηναϊκή τέχνη. Ότι δηλαδή, μετά το τέλος της μινωικής Κρήτης, η μυκηναϊκή τέχνη αποκτά μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή φυσιογνωμία. Καθώς τα μυκηναϊκά ανάκτορα δεν μοιάζουν με τα μινωικά. Είναι σαφέστατα πιο μικρά σε έκταση και έχουν διαφορετικό σχέδιο. Άξια όμως θαυμασμού, ακόμη και σήμερα, είναι τα τείχη των μυκηναϊκών ακροπόλεων, των οποίων η κατασκευή αποδιδόταν στους Κύκλωπες για τους αρχαίους, αφού είναι χτισμένα με μεγάλους ογκόλιθους και έχουν μεγάλο πάχος. Μέσα στο χώρο των τειχών ζούσε ο βασιλιάς και η βασιλική οικογένεια, το υπηρετικό προσωπικό, οι αξιωματούχοι, οι υπάλληλοι και οι τεχνίτες. Ο λαός ζούσε έξω από τις ακροπόλεις σε ατείχιστους οικισμούς, αλλά μέρος του πληθυσμού κατέφευγε μέσα στις ακροπόλεις, σε περιπτώσεις εχθρικών επιδρομών.

Συνεχίζεται...
      
Πηγές:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου