ΚΡΑΤΙΝΟΣ – ΚΟΜΑΙΟΣ

                                     Αθλητές της Πυγμής απεικονίζονται σε αρχαίο Αττικό ερυθρόμορφο κρατήρα.

                                  Πηγή εικόνας: http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-            

                                       B120/203/1369,4767/

Αν μπορέσουμε νοερά να βρεθούμε στα μέσα εκείνου του Ιουνίου, το 652 π.Χ., στη πόλη- κράτος των Μεγάρων τότε θα κομίζαμε άπειρη ευφροσύνη από την υπερηφάνεια που ξεχείλιζε στους πάντες, καθώς η πάνδημη δόξα και η τιμή που δινόταν στους ολυμπιονίκες τους, τον Κομαίο και τον Κρατίνο, ήταν μοναδική.

Τα Μέγαρα βέβαια, το 652 π.Χ., δεν ήταν μια ‘’οποιαδήποτε’’ πόλις –κράτος της Ελλάδας. Συναγωνιζόταν στις κορυφαίες θέσεις των τεχνών, της κοινωνίας, του πολιτισμού και των στρατιωτικών επιχειρήσεων τις τρεις άλλες: Κόρινθο, Αθήνα, Σπάρτη. Ο μεγαρικός εποικισμός προς τη Δύση και την Ανατολή βρισκόταν στην κορύφωσή του, ενώ πρωτόγνωρα και σπουδαία έργα ήταν στις υπηρεσίες των Μεγαρέων όπου έκαναν καλύτερη τη βιωτή τους. Το υπόγειο υδροδοτικό σύστημα της πόλεως, με το υδραγωγείο και τις κρήνες,  αναφέρονται σήμερα από την κλασική αρχαιολογία σαν  τα τελειότερα έργα μιας εποχής που οι άνθρωποι είχαν ελάχιστα εργαλεία και υποτυπώδεις γνώσεις.  

Και αυτόν τον Ιούνιο, ο Κρατίνος με τον Κομαίο είχαν φέρει τους νικητήριους κότινους τους από την ‘’καλλιστέφανον ελαίαν’’ της Ολυμπίας να τους αφιερώσουν στον Απόλλωνα και την Άρτεμις (τους πολιούχους θεούς της Μεγαρίδας) και να προσφέρουν μεγαλοπρεπή θυσία στους βωμούς τους. Νικητής του Σταδίου ήταν ο Κρατίνος ενώ στο πολλές φορές θανατηφόρο άθλημα της Πυγμή (πυγμαχία) νικητής ήταν ο Κομαίος. Οι αθλητές της πυγμής συχνά τραυματιζόντουσαν θανάσιμα. Οι προϋποθέσεις ενός καλού πυγμάχου ήταν: υπομονή, επιμονή, θάρρος, αντοχή στον πόνο. Επίσης ένας καλός πυγμάχος έπρεπε να είχε μακριά χέρια, δυνατούς καρπούς και ώμους. Οι πιο διάσημοι πυγμάχοι ήταν: Γλαύκος ο Καρύστιος, Κλειτόμαχος ο Θηβαίος, Κομαίος ο Μεγαρεύς, Διαγόρας ο Ρόδιος, Κλεόξενος από την Αλεξάνδρεια και πολλοί άλλοι.

Διότι οι δύο Μεγαρείς ολυμπιονίκες με τις νίκες τους, επί της 32^ης Ολυμπιάδας (652π.Χ), είχαν στήσει τον ανδριάντα τους στο ιερό της Ολυμπίας. Επειδή τούτη ήταν μια ακόμα ξεχωριστή τιμή που τους δίνονταν. Ώστε έτσι, ο χάλκινος (συνήθως) ανδριάντας τους να μαρτυρά στους αιώνες πως με τον αυτόν νικητήριο άθλο τους στην Ολυμπία, δόξασαν την πατρίδα τους μέσω σαφέστατα της ηθικής ανταμοιβής, καθώς έκανε τη νίκη να αξίζει όλες τις προσπάθειες και το σωματικό πόνο. Έτσι οι ολυμπιονίκες μοιράζονταν το μεγαλείο και την αιώνια δόξα των πρώτων μυθικών ηρώων. Η νίκη επί των ολυμπιακών αθλημάτων ήταν η υψηλότερη τιμή που μπορούσε να πετύχει ένας αρχαίος Έλληνας αθλητής, γιατί αποκτούσε φήμη αθάνατη, χάρη στους πάτριους θεούς (όπως πιστευόταν) που τον είχαν ευνοήσει να κερδίσει.

Οι νικητές των ολυμπιακών αγώνων σαν έπαθλο πραγματικά, είχαν μόνο ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς και η Ολυμπιάδα που είχαν πάρει μέρος λάμβανε το όνομά τους.

Όμως, η υποδοχή των αθλητών, όταν επέστρεφαν στις πόλεις τους, ήταν ισάξια με αυτή που γινόταν σε στρατηγούς που γύριζαν από νικηφόρες εκστρατείες. Έμπαιναν στην πόλη με τέθριππο (άρμα με τέσσερα άλογα) από τμήμα του τείχους, το οποίο γκρεμιζόταν για χάρη τους. Απολάμβανε ισόβιες τιμές, όπως σίτιση στο πρυτανείο, ατέλεια, προεδρία στο θέατρο, στις εορτές και στους αγώνες. Επίσης οι ποιητές έγραφαν επινίκιους ύμνους προς τιμήν τους.

                                                                 Αγώνας Σταδίου σε αρχαίο Αττικό κρατήρα.

                                                 Πηγή εικόνας: http://1dimagdim.blogspot.gr/2012/05/16.html