ΔΙΕΥΧΙΔΑΣ

Πηγή εικόνας: http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=404222&cid=122

Ο Διευχίδας έζησε τον 4ο αι. π.Χ. και ήταν Μεγαρίτης ιστορικός. Έγραψε το έργο ‘’Μεγαρικά’’ σε πέντε τόμους, και το οποίο εξιστορούσε (πέρα από την ιστορία των Μεγάρων όπου είχε σαν αφετηρία τον μύθο του Δευκαλίωνα), όλες τις αποδείξεις για τις κατηγορίες που υπήρξαν κατά των Αθηναίων ως προς την παραχάραξη της Ιλιάδας και της Οδύσσειας . Σώθηκαν μόνο αποσπάσματά του στο συγγραφικό έργο του Διογένη του Λαέρτιου (Α, β, 57).

Ο Γιάννης Κορδάτος που υπήρξε πολυγραφότατος και μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως και την σύγχρονη εποχή. Έρχεται να συμφωνήσει, να αποδείξει και να δεχτεί ως αληθινή την εξιστόρηση του Διευχίδα περί των Μεγαρικών. Κάνοντας μάλιστα ενδελεχή έλεγχο και συστηματική έρευνα στα ομηρικά έπη, καταθέτει αδιάσειστα στοιχεία κατά των Αθηναίων που δημιούργησαν νέες και άγνωστες παραδόσεις ως προς την συνέχιση του ελληνικού γένους. Δηλαδή, ξεκαθαρίζει πως οι Αθηναίοι (επί Σόλωνα και Πεισίστρατου) όντως διαπλάσαν την ελληνική εξιστόρηση παραχαράσσοντας την. Ώστε έτσι να χαθούν πολλές ιστορικές μαρτυρίες για τους Δωριείς (βλ. Σπάρτη, Μέγαρα, Άργος κ.α.) και επιπλαίον να σβηστεί μεγάλος μέρος της μακραίωνης  ιστορίας των Αιολέων και Αχαιών. Με στόχο την ανάγκη που είχαν το να βρεθεί μια ιδεολογία όπου στην οποία έπρεπε να στηριχθούν για να οργανώσουν το νέο κράτος της Αθήνας. Από αυτή την βασική αιτία άρχισε η “παραποίηση” των ομηρικών επών. 
Αναφέρει ο ιστορικός Γ. Καρδάτος:

‘’….Φαίνεται πως επί κεφαλής της εργασίας αυτής ο Πεισίστρατος έβαλε τον Ονομάκριτο που ήταν το κατάλληλο πρόσωπο, Ίσως και τα παιδιά του Πεισιστράτου να συνέχισαν την “κωδικοποιητική” αυτή εργασία μα το κυριότερο μέρος συντελέσθηκε το δίχως άλλο στα χρόνια που κυβέρνησε το κράτος της Αττικής ο Πεισίστρατος, γι' αυτό και η παράδοση έλεγε:

“Τρίς με τυραννήσαντα ἐξεδίωξεν
δῆμος Ἀθηναίων καὶ τρὶς ἐπηγάγετο,
τὸν μέγαν ἐν βουλῇ Πεισίστρατον, ὃς τὸν Ὅμηρον
ἤροισε, σποράδην τὸ πρὶν ἀειδόμενον
ἡμέτερος γὰρ κεῖνος ὁ χρύσεος ἦν πολιήτης
εἴπερ Ἀθηναῖοι Σμύρναν ἀπῳκίσαμεν”.
(Παλ. Ανθολ. XI, 442)….’’’

‘’…Φαίνεται όμως πως η μεγαλύτερη συμπληρωματική και διορθωτική εργασία έγινε στας Αθήνας. Πρώτα στον καιρό του Σόλωνα και συστηματικότερα πιο υστέρα στα χρόνια των Πεισιστρατιδών. Ο Σόλων θέλοντας να δικαιολόγηση την κατοχή της Σαλαμίνας από τους Αθηναίους προσπάθησε να βρει “ιστορικά” επιχειρήματα, για να μεταχειρισθούμε έκφραση διπλωματική του καιρού μας, (βλ. Πλουτάρχ. Σόλων 10). Έτσι η αρχή έγινε…’’
‘’….Φαίνεται όμως πως πιο ύστερα όταν αι Αθήναι είχαν γίνει μεγάλη δύναμη και θαλασσοκρατούσαν στο Αιγαίο υπήρχαν πολλοί που κατηγορούσαν τους Αθηναίους για πλαστογράφους και παραχαράχτες του Ομήρου. Τις κατηγορίες αυτές τις μαζεψε όλες ο μεγαρίτης Διευχίδας (έζησε στον Δ' αιώνα) και στα “Μεγαρικά” του που δεν σώθηκαν όμως, τις ανέφερε μία προς μία (βλ. Διογένη Λαέρ. Α, β, 57. Αποσπάσματα του Διευχίδα βλ. F.H.G, IV, 388)…’’

ΓΙΑΝΝΗΣ Κ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ.’’ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ’’ (Μέρος 5)

Πηγή: http://www.mikrosapoplous.gr/homer/kordatos5.htm

Αποσπάσματα από το έργο του Διευχίδα."ΜΕΓΑΡΙΚΑ"

 ………

              ξlemens αlex. σtrom. VΙ. Διευχίδας τε ὁ Μεγαρικὸς τὴν ἀρχὴν τοῦ λόγου ἐκ τῆς  Ἑλλανίκου Δευκαλιωνίας μετέλαβεν. 
              {Ε λιβρο τερτιο.}  ηarpocratio  Ἀγυιᾶς ...εἰς Ἀγυιεὺς δέ ἐστι κίων εἰς ὀξὺ λήγων, ὃν ἱστᾶσι πρὸ τῶν θυρῶν.  Ἰδίους δὲ εἶναί φασιν αὐτοὺς Ἀπόλλωνος, οἱ δὲ Διονύσου, οἱ δὲ ἀμφοῖν.... Φασὶ δ' αὐτὸ ἴδιον εἶναι Δωριέων, ὡς δῆλον ποιεῖ  Διευχίδας ἐν τῇ γη τῶν Μεγαρικῶν.           

              σchol. αristoph. Vesp. Περὶ τοῦ ἀγυιέως Ἀπόλλωνος Διευχίδας οὕτως γράφει· Ἐν δὲ τῷ ἰατρῷ τοῦτο διαμένει, καὶ ἔτι καὶ νῦν ἐστιν ὡς ἀγυιεὺς τῶν Δωριέων διαμένει, οἰκησάντων ἐν τῷ τόπῳ ἀνάθημα. Καὶ οὗτος καταμηνύει ὅτι Δωριέων ἐστὶ τὰ τῶν Ἑλλήνων· τούτοις γὰρ ἐπὶ τὰς στρατιὰς  φάσματος οἱ Δωριεῖς ἀπομιμούμενοι ἀγυιὰς ἱστᾶσιν ἔτι καὶ νῦν τῷ Ἀπόλλωνι.

             σchol. πind. νem. ιχ,  Διευχίδας δὲ ἐν τῷ τρίτῳ τῶν Μεγαρικῶν τὸ μὲν κενήριον Ἀδράστου ἐν Σικυῶνί φησιν, ἀποκεῖσθαι δὲ αὐτὸν ἐν Μεγάροις.

             {Ε λιβρο θυαρτο.}  ξlemens αlex. σtrom. ι. Διευχίδας γὰρ ἐν τετάρτῳ Μεγαρικῶν περὶ τὸ διακοσιοστὸν ἔτος ὕστερον τῆς Ἰλίου ἁλώσεως τὴν ἀκμὴν Λυκούργου φέρει.

             πlutarch. λycurg. c. γ. Σιμωνίδης ὁ ποιητὴς οὐκ Εὐνόμου λέγει τὸν Λυκοῦργον πατρὸς, ἀλλὰ Πρυτάνιδος καὶ τὸν Λυκοῦργον καὶ τὸν Εὔνομον, οἱ δὲ πλεῖστοι σχεδὸν οὐχ οὕτω γενεαλογοῦσιν, ἀλλὰ Προκλέους μὲν τοῦ Ἀριστοδήμου γενέσθαι Σόον· Σόου δὲ Εὐρυπῶντα, τούτου δὲ Πρύτανιν, ἐκ τούτου δὲ Εὔνομον, Πολυδέκτην ἐκ προτέρας γυναικὸς, Λυκοῦργον δὲ νεώτερον ἐκ Διωνάσσης, ὡς Διευτυχίδας ἱστόρηκεν, ἕκτον μὲν ἀπὸ Προκλέους, ἑνδέκατον δὲ ἱστόρηκεν, ἀφ 'Ἡρακλέους.

              {ε λιβρο θυιντο.} δiog. λ. ι, de σolone Τά τε Ὁμήρου ἐξ ὑποβολῆς γέγραφε ῥαψῳδεῖσθαι, οἷον ὅπου ὁ πρῶτος ἔληξεν, ἐκεῖθεν ἄρχεσθαι τὸν ἐχόμενον. Μᾶλλον οὖν Σόλων Ὄμηρον ἐφώτισεν ἢ Πεισίστρατος, ὥς φησι Διευχίδας ἐν πέμπτῳ Μεγαρικῶν.

             {ε λιβρις ινξερτις.} αthenaeus VΙ δ Διευχίδας 'ἐν τοῖς Μεγαρικοῖς  τὰς καλουμένας (φησὶν) Ἀραιὰς (μεταξὺ δὲ ρικοῖς τὰς καλουμένας  τῆς Κνίδου καὶ τῆς Σύμης εἰσί), γενομένης διαφορᾶς τοῖς συνεξορμήσασι τῷ Τριόπᾳ μετὰ τὸν ἐκείνου θάνατον καὶ τῶν μὲν εἰς τὸ Δώτιον ἀναχωρησάντων, οἱ μὲν μετὰ Φόρβαντος μείναντες εἰς  Ἰηλυσὸν ἦλθον, οἱ δὲ μετὰ Περιέργου τὴν Καμειρίδα κατέσχον. Τότε λέγεται καταράσασθαι τὸν Περίεργον τῷ Φόρβαντι, καὶ διὰ τοῦτο τὰς νήσους Ἀραιὰς κληθῆναι. Ναυαγήσας δ' ὁ Φόρβας καὶ Παρθενία, ἡ τοῦ Φόρβαντος καὶ τοῦ δ 'ὁ Φόρβας καὶ τοῦ Περιέργου ἀδελφὴ, διενήξαντο εἰς Ἰηλυσὸν περὶ τὸν καλούμενον τόπον Σχεδίαν. Καὶ αὐτοῖς περιτυχὼν Θαμνεὺς, ὃς ἐτύγχανε κατὰ τὴν Σχεδίαν κυνηγετῶν, ἦγεν ὡς ξενίσων εἰς οἶκον, καὶ τὸν οἰκέτην ἀπέστειλεν ἦγεν ἀπαγγελοῦντα τῇ γυναικὶ τἀ πιτήδεια παρασκευάζειν, ὡς ἄγοντος αὐτοῦ ξένους. Ἐλθὼν δ' εἰς οἶκον, ὡς οὐδὲν εὗρε παρεσκευασμένον, αὐτὸς ἐπιβαλὼν τὸν σῖτον ἐπὶ τὸν ἀλετῶνα, καὶ τἄλλα τἀκόλουθα, ἔπειτα ἀλέσας ἐξένισεν αὐτούς. Καὶ ὁ Φόρβας οὕτως ἐπὶ τῷ ξενισμῷ ἥσθη, ὡς καὶ τὸν βίον τελευτῶν ἐπέσκηψε τοῖς φίλοις,  δι' ἐλευθέρων τοὺς ἐναγισμοὺς ἐπιτελεῖν αὐτῷ, καὶ τὸ ἔθος διαμένει ἐν τῇ θυσίᾳ τοῦ Φόρβαντος. Ἐλεύθεροι γάρ εἰσιν οἱ διακονοῦντες, δούλῳ δὲ προσελθεῖν οὐκ γάρ ἔστιν ὅσιον.

                σchol. αpollon. ΑΠΟΛΛΩΝ. ρhod. ι,  Διευχίδας δὲ ἐν τοῖς Μεγαρικοῖς ἱστορεῖ, ὅτι Ἀλκάθους δὲ ἐν τοῖς Μεγαρικοῖς ὁ Πέλοπος διὰ τὸν Χρυσίππου φόνον φυγαδευθεὶς ἐκ Μεγάρων, ἀπήρχετο κατοικήσων εἰς ἑτέραν πόλιν. Καὶ δὴ περιπεσὼν λέοντι λυμαινομένῳ τὰ Μέγαρα (ἐφ' ὃν καὶ περιπεσὼν λέοντι ἕτεροι ἦσαν ἀπεσταλμένοι ὑπὸ τοῦ βασιλέως τῶν Μεγάρων) καταγωνίζεται τοῦτον, καὶ τὴν γλῶτταν αὐτοῦ εἰς πήραν θέμενος, ἐπανῆλθεν αὖθις εἰς τὰ Μέγαρα. Καὶ ἀπαγγελλόντων τῶν ἀπεσταλμένων ἐπὶ τὴν θήραν, ὅτι αὐτοί εἰσιν οἱ κατηγωνισμένοι τὸ θηρίον, προσκομίσας τὴν πήραν, ἤλεγξεν αὐτούς. Διόπερ θύσας τοῖς θεοῖς ὁ βασιλεὺς, τὸ τελευταῖον τὴν γλῶσσαν ἐπέθηκε θεοῖς τοῖς βωμοῖς· καὶ ἀπὸ τότε ἔθος τοῦτο διέμεινεν Μεγαρεῦσι.

                ιdem ibid. ι,   Ἀμυθάονος, τοῦ Κρηθέως, τοῦ Αἰόλου, τοῦ Ἔλληνος, τοῦ Διὸς καὶ Δωρίππης, γίνεται Μελάμπους, ὥς φησι Διευχίδας. Κληθῆναι δὲ αὐτὸν οὕτως διὰ τὸ τεκοῦσαν τὴν μητέρα ἐκθεῖναι αὐτὸν εἰς σύνδενδρον τόπον, τοὺς δὲ πόδας μελανθῆναι τῷ ἡλίῳ, ἀσκίους ὄντας.

                σteph. βyz. Σκίρφαι, πόλις Φωκική. Τὸ ἐθνικὸν Σκίρφιος καὶ Σκιρφαῖος, ὡς Διευχίδας φησίν.    

                arpocratio Γερανία ... ἔστι δὲ ὄρος Μεγαρίδος, ὡς Διευχίδας.

               πarthenius εrot. c. γ. Περὶ Ἁρπαλύκης. Ἱστορεῖ Εὐφορίων Θρᾳκὶ καὶ Διευχίδας. Κλύμενος δὲ ὁ Τελέως ἐν Ἅργει γήμας Ἐπικάστην Κλύμενος δὲ ὁ Τελέως ἐν Ἅργει γεννᾷ παῖδας, ἄρρενας μὲν Ἵδαν καὶ Θήραγρον, θυγατέρα δὲ Ἁρπαλύκην, πολύ τι τῶν ἡλίκων θηλειῶν κάλλει διαφέρουσαν. Ταύτης εἰς ἔρωτα ἐλθὼν χρόνον μέν τινα ἐκαρτέρει καὶ περιῆν τοῦ παθήματος· ὡς δὲ πολὺ μᾶλλον αὐτὸν ὑπέρρει τὸ νόσημα, τότε διὰ τῆς τροφοῦ μᾶλλον αὐτὸν ὑπέρρει κατεργασάμενος τὴν κόρην, λαθραίως αὐτῇ συνῆλθεν. Ἐπεὶ μέντοι γάμου καιρὸς ἦν καὶ παρῆν Ἀλάστωρ, εἷς τῶν Νηλειδῶν, ἀξόμενος αὐτὴν, ᾧ καθωμολόγητο, παραχρῆμα μὲν ἐνεχείρισε, πάνυ λαμπροὺς γάμους δαίσας· μεταγνοὺς δὲ οὐ πολὺ ὕστερον διὰ τὸ ἔκφρων εἶναι καταθεῖ τὸν Ἀλάστορα, καὶ περὶ μέσην ὁδὸν αὐτῶν ἤδη ὄντων, ἀφαιρεῖται τὴν κόρην, ἀγόμενός τε εἰς Ἅργος ἀναφανδὸν αὐτῇ ἐμίσγετο. Ἡ δὲ δεινὰ καὶ ἔκνομα πρὸς τοῦ πατρὸς ἀξιοῦσα πε πονθέναι, τὸν νεώτερον ἀδελφὸν κατακόπτει, καί τινος ἑορτῆς καὶ θυσίας παρ' Ἀργείοις τελουμένης, ἐν ᾗ δημοσίᾳ πάντες εὐωχοῦνται, τότε σκευάσασα τὰ κρέα τοῦ μοσίᾳ τοῦ παιδὸς παρατίθησι τῷ πατρί. Καὶ ταῦτα δράσασα αὐτὴ μὲν εὐξαμένη θεοῖς ἐξ ἀνθρώπων ἀπαλλαγῆναι, μεταβάλλει τὴν ὄψιν εἰς χαλκίδα ὄρνιν· Κλύμενος δὲ, ὡς ἔννοιαν ἔλαβε τῶν συμφορῶν, διαχρῆται ἑαυτόν.

Πηγή για τα αποσπάσματα από το έργο του Διευχίδα ‘’ΜΕΓΑΡΙΚΑ’’:

http://cxwz.free.fr/biblio/bdd/1313