ΤΟ ΜΗΚΥΝΑΪΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ ΤΟΥ ΝΤΟΥΣΚΟΥΡΙ (μέρος 1ον )

4ος αἰ.μ.Ὀ, Μόναχο, Γερμανία [Λεπτομέρεια: Νέμεσις καὶ Διόσκουροι].

 

 

 

Βόρεια ανατολικά των Μεγάρων στο ύψωμα του ‘’Ντούσκουρι Βράχο’’ υπάρχουν αρχαία λείψανα μεγάλου κυκλικού κτηρίου με κυκλώπεια τοιχοδομία όπου και πιθανών να παραπέμπει σε άγνωστο ιερό των Διόσκουρων(1).

Οι Διόσκουροι ήταν θεοί του φωτός και προσωποποιούσαν για τους Έλληνες την εντιμότητα, τη γενναιοψυχία, την τόλμη, την ευγένεια και την αρετή. Ήταν παιδιά του Δία και της Λήδας και αδέρφια της ωραίας Ελένης. Οι Έλληνες τους λάτρευαν και τους τιμούσαν σαν Ηλιακούς θεούς, ενώ συχνά ζητούσαν από αυτούς συμπαράσταση και βοήθεια στις δύσκολες ώρες. Ήταν λοιπόν οι προστάτες και σωτήρες των θνητών. Σύμφωνα με το μύθο, η Λήδα, από την ένωσή της με τον Δία, γέννησε δυο αβγά. Από το πρώτο γεννήθηκε η Ελένη, ενώ από το δεύτερο δύο δίδυμα αγόρια, οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης. Οι δυο νέοι ήταν αχώριστοι και κέρδιζαν πάντοτε το θαυμασμό και τη συμπάθεια των γύρω τους για την ευγένεια της ψυχής, το θάρρος, τη γενναιότητα και τις ικανότητές τους. Όταν ο βασιλιάς της Αθήνας Θησέας, μαζί με τον επιστήθιο φίλο του Πειρίθου, αρχηγό των Λαπήθων, έκλεψαν την πανέμορφη Ελένη, σε ηλικία εφτά και κατ' άλλους έντεκα χρόνων, μέσα από το ναό της Ορθίας Αρτέμιδας, οι Διόσκουροι ξεκίνησαν εκστρατεία για να ελευθερώσουν την αδερφή τους. Τη νεαρή Ελένη είχε κρύψει η μητέρα του Θησέα Αίθρα στις Αφίδνες. Οι Διόσκουροι, αφού νίκησαν το βασιλιά των Αφιδνών, τον Αφίδνα, ελευθέρωσαν την αιχμάλωτη Ελένη και κατέστρεψαν την πόλη του Θησέα την Αθήνα(2).

 Συνεχίζεται…

Το αρχαίο οικοδόμημα με την κυκλώπεια τοιχοδομία.

 

Σημειώσεις:

(1) Η επωνυμία, στις νότιες δυτικές απολήξεις του όρους Πατέρα και του ξεχωριστού λόφου που σ’ ένα ύψωμά του βρίσκεται το αρχαίο οικοδόμημα με την κυκλώπεια τοιχοδομία, λέγεται από τους Μεγαρείς: ‘’ΒΡΑΧΟΣ ΤΟΥ ΝΤΟΥΣΚΟΥΡΙ’’. Από ετούτη την ονομασία του βραχώδους λόφου, πολλοί ήταν εκείνοι που ταύτισαν το μυκηναϊκό οικοδόμημα στο ύψωμα, με τους Διόσκουρους. Καθώς, οι Δωρικές πόλεις –κράτη, τους λάτρευαν σαν θεούς. Θα μπορούσε όμως, να ήταν και διαφορετική η αρχική χρήση του οικοδομήματος π.χ. σαν ένα μινωικό Αστεροσκοπείο (ηλιακό παρατηρητήριο). 

Πρόσφατα ο Μηχανικός – ερευνητής κ. Νίκος Λεβεντάκης έκανε μια επιστημονική ανακοίνωση -που αποτελεί πολιτισμική ανατροπή για τον αρχαίο κόσμο- στο 11ο Διεθνές Κρητολογικό Επιστημονικό Συνέδριο το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο. Μεταξύ άλλων ο κ. Λεβεντάκης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία δήλωσε: ‘’Οι πληροφορίες που συγκεντρώνονταν στο Ιδαίον για τη διοικητική οργάνωση του χρόνου φαίνεται πως με διάφορους τρόπους διαχέονταν σε όλη την Ελλάδα. Μ' αυτές σχετίζονται οι επίμονες πληροφορίες του Ομηρικού Υμνου στον Απόλλωνα, ότι το Μαντείο των Δελφών -με ηλιακό, επίσης, παρατηρητήριο- ιδρύθηκε από Κρήτες ναυτικούς. Παράλληλα, φαίνεται πως στη Βοιωτία υπήρχε σταθερός δεσμός με την Κρήτη. Έτσι εξηγούνται η φήμη του ημερολογίου της, αλλά και πολλές πληροφορίες του Ησιόδου, ιδιαίτερα για τις καλλιεργητικές υποχρεώσεις. Μάλιστα με λεπτομερή διαφοροποίηση των δεδομένων, που πρέπει ασφαλώς να αποδοθεί σε εμπεδωμένη γνώση των ημερολογιακών χαρακτηριστικών, διευκρινίζεται στον Ησίοδο πως "αυτός είναι ο νόμος των πεδιάδων και όποιων κατοικούν κοντά στη θάλασσα και στα δασωμένα φαράγγια" (Εργα και Ημέρες 388-), σε αντιδιαστολή με τα ορεινά μέρη, προφανώς.’’ Και συμπλήρωσε: Από στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από ιερά σπήλαια της Κρήτης βρέθηκε ότι, όπως οι Αιγύπτιοι έτσι και οι Μινωίτες διέθεταν χωριστό ηλιακό διοικητικό ημερολόγιο. Για τις θρησκευτικές τους τελετές οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν, παράλληλα, και σεληνιακό μηνολόγιο, το οποίο όμως διόρθωναν ηλιακά. Ειδικότερα η καταγραφή των βασικών σταθμών της πορείας του Ηλίου, δηλαδή των ισημεριών και των ηλιοστασίων, επιτυγχανόταν με κατασκευές στην αυλή του Ιδαίου Αντρου.
Ήδη αρχαίες μαρτυρίες (Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλιοθήκη Ιστορικής) πληροφορούν ότι η αυλή του Ιδαίου θεωρούνταν το ίδιο ιερή όπως και η σπηλιά. Ο Σπυρίδων Μαρινάτος λ.χ. που έκαμε ανασκαφές στο Ιδαίον, διαπίστωνε το 1956 με θαυμασμό ότι "ανοίγεται προς ανατολάς με το ευρύχωρον στόμιόν του και βλέπει προς τον ουρανόν. Μεγαλοπρεπές είναι το θέαμα του βραδέως στρεφομένου στερεώματος από του ύψους τούτου, οπόθεν οι αστέρες λάμπουν μετά στίλβης ασυνήθους…’’
Μάλιστα ο Αριστοτέλης αναφέρει: ‘’Από τους αρχαίους, τώρα, και τους πολύ παλαιότερους έχει κληροδοτηθεί στους μεταγενέστερους υπό μορφή μύθου η παράδοση ότι αυτά [δηλ.τα ουράνια σώματα] είναι θεοί [...] τα λοιπά προστέθηκαν αργότερα ως μυθολογικές περιγραφές για να εξασφαλίζεται η ευπείθεια του πολύ κόσμου και να γίνεται χρήση τους στους νόμους και προς το κοινό συμφέρον. Διότι λένε ότι οι θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή ή είναι όμοιοι με μερικά από τα άλλα ζώα.’’(Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά, Λ΄, 8 (1074b)).
(βλ. πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=321689 )

 

 (2) ‘’…Ανάμεσα σ' αυτούς που σκότωσε το λιοντάρι λένε πως ήταν κι ο Εύιππος, ο γιος του βασιλιά Μεγαρέα. Ο μεγαλύτερος γιος του βασιλιά Τίμαλκος είχε ήδη σκοτωθεί από τον Θησέα, όταν εκστράτευσε στην Άφιδνα με τους Διόσκουρους. ’' (Παυσ. Α’ 41, 3)

Η Μεγαρική παράδοση ως και την εποχή του Παυσανία εξιστορούσε ότι ο πρωτότοκος γιός του βασιλιά Μεγαρέα είχε σκοτωθεί στην Αφίδνα από τον Θησέα καθώς είχε πάει μαζί με τους Διόσκουρους να ελευθερώσουν την αδελφή τους Ελένη.

Η είσοδο του πανάρχαιου κτήσματος που βλέπει την ανατολή.