1683 -1715 μ. Χ. Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΡΩΝ

Η πόλις των Μεγάρων εκείνους τους χρόνους, των Ενετών.

Επί 23 χρόνια ήτανε πλήρης η καταστροφή από τους Ενετούς, της παραλιακής Μεγαρίδας και της πόλεως των Μεγάρων.

Από το 1422 έως το 1718, μέσα σε τρεις αιώνες, στον ελλαδικό χώρο έγιναν οκτώ πόλεμοι μεταξύ της Πύλης και της Βενετίας. Η Δυτική Αττική και η Πελοπόννησος ήτανε ένα συνεχόμενο πεδίο μάχης. Η μεγαλύτερη συμφορά όμως ήρθε το 1683, όταν η Βενετία εισέβαλε στην Πελοπόννησο από την Μεγαρίδα που την είχε πρώτιστα λεηλατήσει κατά κράτος. Έτσι, καθώς οι ενετικές δυνάμεις πολιορκούσαν και βομβάρδιζαν την Μεγαρίδα και την Αθήνα, η μοίρα της Πελοποννήσου έχει ήδη κριθεί.

(Το 1683 σχηματίσθηκε από Ευρωπαϊκές χώρες Ιερή Συμμαχία κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ του αισθητού πλέον κινδύνου εξάπλωσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη. Στο πλαίσιο αυτό λαμβάνοντας πρώτη, ενεργό μέρος, η Βενετία καθώς κήρυξε τον έβδομο πόλεμο της κατά των Οθωμανών το 1683, επικεντρώνοντας την κύρια ενέργεια της στην Μεγαρίδα και την Πελοπόννησο.)

Οι πόλεις ήταν πια κατεστραμμένες, τα χωράφια εγκαταλειμμένα και το εμπόριο έχει σβήσει. Ο γενικός πληθυσμός της Αττικής και της Πελοποννήσου έπεσε από τις 300.000 στις 100.000. Από αυτούς, σχεδόν όλοι οι ρωμιοί κατέφυγαν στα ορεινά.
Με την πρόσκαιρη νίκη τους  οι ενετοί, όχι μόνο προσωρινά ανάγκασαν τους Οθωμανούς να φύγουν, αλλά κακομεταχειρίζονταν σε αφάνταστο σημείο και τους ρωμιούς. Από τη μια μεριά πίεζαν πολύ τους ορθόδοξους ιερείς και επισκόπους να αναγνωρίσουν τον Πάπα και να γίνουν καθολικοί, ενώ με διάφορα φορολογικά καταπιεστικά μέτρα άρπαζαν τα αμπέλια και χωράφια των ντόπιων ρωμιών. Από την άλλη μεριά έφεραν στην Μεγαρίδα και την Πελοπόννησο πολλούς αποίκους και μαζί πολλούς ιησουίτες, που είχαν γίνει οι σκληρότερες καταπιεστές της περιοχής.
Από τούτη την τακτική είχαν τώρα εχθρούς όχι μόνο τον απλό Ελληνικό λαό, που μισούσε τους Φράγκους και τον Πάπα για τα απάνθρωπα μέτρα που τους επέβαλαν, αλλά και τους μεγαλοκτηματίες και επισκόπους, που ανήκαν στη μερίδα, που είχε φρονήματα φιλοδυτικά.

Οι ενετοί όμως, έπεσαν και σ’ ένα άλλο μεγάλο λάθος. Πίστευαν, πως οι τούρκοι ύστερα από τις μάχες, που έχασαν στην Ελλάδα και την βόρεια Βαλκανική, δεν θα τολμούσαν να παραβιάσουν τη συνθήκη τού Κάρλοβιτς. Βγήκαν όμως, γελασμένοι.
Ο σουλτάνος Αχμέτ Β’ άρχισε αμέσως να καταστρώνει σχέδια για την εισβολή στην Αττική και την Πελοπόννησο. Καταλάβαινε, πως αν εδραιώνονταν οι ενετοί στη νότια Ελλάδα μπορούσε ο Πάπας να ενώσει πάλι τους ευρωπαίους και να οργανώσει νέα εκστρατεία μιας, που οι δυτικοί θα είχαν μεγάλη βάση για τις επιχειρήσεις τους. Με άλλα λόγια κινδύνευε η Ρούμελη. Εξάλλου, κατέχοντας την Πελοπόννησο και την Μεγαρίδα, οι ενετοί κρατούσαν το νότιο Αιγαίο. 

Χωρίς λοιπόν να το πάρουν είδηση οι ενετοί, στην Αδριανούπολη συγκεντρώθηκε 200.000 τουρκικός στρατός και στις αρχές Απριλίου 1715 ξεκίνησε για τη Θεσσαλία. Σε λίγο οι τούρκοι πέρασαν τη Θεσσαλία κι έφτασαν στη Βοιωτία. Στρατοπέδευσαν στον κάμπο της Θήβας κι εκεί κατάστρωσαν τα σχέδια της εισβολής τους στην Πελοπόννησο.
Πριν ξεκινήσουν για τον Ισθμό της Κορίνθου, έφθασαν στη Θήβα απεσταλμένοι από τους πρόκριτους τού Μοριά και τους Δερβενοχωρίτες της Μεγαρίδας δηλώνοντας, πως οι ρωμιοί όχι μόνο δεν θα πολεμήσουν μαζί με τους ενετούς, αλλά και θα δεχτούν τους τούρκους σαν ελευθερωτές. (Μ. Β. Σακελλαρίου: "Η ανακατάληψης της Πελοποννήσου υπό των τούρκων εν έτη 1715", στο περ. "Ελληνικά", τ. 9,  1936, σ. 241-260 και "Απομνημονεύματα Καν. Δεληγιάννη", στου Τσαφαρά: "Λαγκάδια", Αθήνα, 1937, σ. 281 και πέρα). Ο τούρκος στρατηγός τούς υποσχέθηκε, πως όταν πάρει την Πελοπόννησο, ο τόπος θα κυβερνιέται με δημοκρατικό σύστημα (-ραγιά ιμπαρέτ-, για τούτο άφησε και τον έλεγχο του δρόμου των Πύργων στους Μεγαρείς αλλά και στην πόλη των Μεγάρων τούρκος διοικητής –Μπέης- δεν έκατσε ποτέ). Επίσης είναι πολύ πιθανό, να τους δόθηκε γραπτή υπόσχεση. Γι’  αυτό οι Οθωμανοί δεν πείραξαν τους ρωμιούς, όταν μπήκαν στην Πελοπόννησο απ’ την Μεγαρίδα αλλά και στα κατοπινά χρόνια φέρθηκαν με σύνεση.

(Ο Μανιάτης Λιμπεράκης, που κατοικεί στη πόλη των Μεγάρων από χρόνια με όλο το ασκέρι του ενώνεται το 1691 με το Σερασκέρη Μισιρλή Ζαδέ και προτρέπει τους Έλληνες να υποταγούν, ζητά από τους Μανιάτες/Μοραΐτες/Μεγαρείς, με ελάχιστη ανταπόκριση, να τον αναγνωρίσουν ως μπέη υποσχόμενος προνόμια, ενώ με το Σερασκέρη επιχειρούν να κατακτήσουν την Πελοπόννησο, σκοντάφτουν στην Κόρινθο, αποσύρονται στα Μέγαρα, επανέρχονται το επόμενο έτος και καταλαμβάνουν την Κόρινθο, πολιορκούν την Ακροκόρινθο, καίνε το Άργος, πολιορκούν το Ναύπλιο για λίγο και αποχωρούν από την Πελοπόννησο. Πάλι στα Μέγαρα).

Οι τούρκοι στις αρχές Ιουνίου, με 110 ως 120.000 στρατό πέρασαν απ’ την οδό των πύργων στα κατεστραμμένα Μέγαρα (συναντώντας τους ελάχιστους πλέων Μεγαρείς στα Γεράνεια Όροι να ζουν σε μικρές ορεινές αποικίες και πολιόρκησαν την Κόρινθο, ενώ ο στόλος τους από 35 μεγάλα καράβια και 60 μικρά, περιπολούσε στα παράλια τού Μοριά.
Οι ενετοί, που ήταν στο κάστρο της Ακροκορίνθου, κράτησαν άμυνα μόνο τρεις βδομάδες. Όταν όμως, διατάχτηκε γενική έφοδος, αναγκάστηκαν να παραδοθούν ‘’υπό όρους’’. Την ώρα όμως, που έβγαιναν από το κάστρο, ανατινάχτηκε η μπαρουταποθήκη. Τότε, ο τούρκος στρατηγός Τοπάλ Οσμάν, χαρακτήρισε την έκρηξη, πως έγινε επίτηδες και γι’ αυτό οι ενετοί στρατιώτες σφάχτηκαν κι όσοι Φράγκοι που είχαν γίνει Μεγαρείς και Κορίνθιοι αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν σαν δούλοι.

Από την Κόρινθο οι τούρκοι τράβηξαν για το Άργος, που παραδόθηκε αμέσως μόλις έφτασαν οι τουρκικές προφυλακές. Και από το Άργος άρχισε πορεία για το Ναύπλιο.