‘’…Όταν αργότερα βασιλιάς της Αθήνας έγινε ο Κόδρος , οι
Πελοποννήσιοι εκστράτευσαν κατά της Αθήνας. Και επειδή δεν κατάφεραν τίποτα
σπουδαίο, γύρισαν πίσω, κυρίευσαν όμως
τα Μέγαρα […] και επέτρεψαν να κατοικήσουν οι Κορίνθιοι και όσοι από τους
άλλους συμμάχους ήθελαν 5. Έτσι άλλαξε ο τρόπος ζωής αλλά και η διάλεκτος των
Μεγαρέων κι έγιναν Δωριείς…’’ (Παυσ. Α’ 39. 4, 5)
Τούτη βέβαια η μυθολογική αναφορά, από πολλούς ιστορικούς,
συνδέεται με τις μετακινήσεις των ελληνικών φύλων του 11 αιώνα π.Χ. αλλά και με
την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας και της συγκεντρωτικής εξουσίας όπως
είχε διαμορφωθεί στη μυκηναϊκή εποχή.
Στη πόλη –κράτος των Μεγάρων όπου ενδεχομένως με την βασιλεία
του Αλκάθοου, να είχε εγκατασταθεί ο Αχαϊκός/Μυκηναϊκός πολιτισμός. Ώστε και μετέπειτα,
επί του Υστεροελλαδικού Πολιτισμού, οι Μεγαρείς γνώρισαν, (καθώς αναφέρει η
Μεγαρική μυθολογική παράδοση) τουλάχιστον άλλους τρεις βασιλείς, τον Αίαντα, (τον
Αγαμέμνονα?) και τον Υπερίωνα πριν από την κυριαρχία των Δωριέων. Ο Υπερίων, διατέλεσε
βασιλιάς και πιθανόν, να ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Μυκηναϊκής εποχής. Διότι
η παράδοση που τον συνόδευε αναφέρει πως ήταν γιός του Μεγαρέα βασιλιά Αγαμέμνων(?).
Όμως, πουθενά η αρχαία γραμματεία δεν ιστορεί πως υπήρξε βασιλιάς με το όνομα
Αγαμέμνων στα Μέγαρα, εκτός από αυτή τη μυθολογική αναφορά για τον Υπερίων. Και
ενδεχομένως, η αυτή συσχέτιση με τον Αγαμέμνονα, σαν πατέρα του τελευταίου
βασιλιά των Μεγάρων, να ήθελε να τονίσει το τέλος του Μυκηναϊκού πολιτισμού και
την αρχή της δωρικής επικράτειας.
‘’… Όταν ο Υπερίονας, γιος του Αγαμέμνονα - ο
τελευταίος βασιλιάς των Μεγαρέων- δολοφονήθηκε από τον Σανδίονα εξαιτίας της
αλαζονείας και της απληστίας του, οι πολίτες αποφάσισαν να μην αφήσουν ποτέ πια
στην εξουσία μονάχα έναν άνδρα, αλλά να έχουν εκλεγμένους άρχοντες, που ο ένας
να ακούει τον άλλο.’’ (Παυσ. Αττικά 43,3. )
Στα Μέγαρα, υπό την κυριαρχία των Ηρακλειδών, επέρχονται
τεράστιες αλλαγές στο κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό σύστημα που
επικρατούσε. Μάλιστα, την ίδια αλλαγή αντιλαμβανόμαστε και στην Αθήνα, καθώς ο
μύθος για τον Κόδρο λέει πως ήταν κι αυτός ο τελευταίος βασιλιάς. ‘’Μετά τον
θάνατο του Κόδρου, οι γιοι του Μέδων και Νηλεύς, μάλωσαν για την διαδοχή και
λύση πάλι την έδωσε το μαντείο των Δελφών. Ο Μέδων έγινε ισόβιος αιρετός
άρχοντας της Αθήνας.’’…
ΤΕΛΟΣ
Πηγές για την συνολική εργασία ‘’Τριποδίσκοι, Νίσσα,
Μέγαρα’’:
Παυσ. Α΄. 41, 3
Η. Μανιατέας - Ι. Τεγόπουλος (εκδ.), Ιστορία των
Ελλήνων Ι. Προϊστορικοί χρόνοι, Εκδόσεις Δομή Α.Ε.: Αθήνα.
O.T.P.K. Dickinson, ’’Η προέλευση του μυκηναϊκού
πολιτισμού’’. Μετάφραση Αθ. Παπαδόπουλος, Ινστιτούτο του Βιβλίου - Α.
Καρδαμίτσα. Αθήνα 1999
Κ. Δημακοπούλου, ‘’Ο Μυκηναϊκός Κόσμος’’. Πέντε
αιώνες πρώιμου ελληνικού πολιτισμού. 1600-1100 π.Χ., Αθήνα 1988
Απολλόδωρος, Γ΄. 15,8.
Παυσανίας Α’ 43, 4
Παυσανίας. ‘’ΑΤΤΙΚΑ’’.
Ηρόδοτος. Ιστορίαι 2, 145
Άννα Ραμού – Χαψιάδη. ‘’Από τη Φυλετική κοινωνία στην
Πολιτική’’. 1982
Οβίδιος ‘’Μεταμορφώσεις’’
Ζαν Ρισπέν, «Ελληνική μυθολογία», τόμος Β', εκδόσεις
Δαρεμάς.
Simpson, R. H., (1982), Mycenaean Greece, Park
Ridge, NJ: Noyes Press
Reynold Higgins, Minoan and Mycenaen Art , Thames
& Hudson, London 1997, ISBN 978-0-500-20303-3
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας»,
εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Ηρόδοτος Βιβλίο Γ (Θάλεια),60
Karl Otfried Müller (1797-1840), μετάφραση George
Cornewall Lewis (1806-1863) και Henry Tufnell (1805-1854), επιμ.
(1839) (στα Αγγλικά). The history and antiquities of the Doric race. Λονδίνο:
Murray. σελ. Τόμος Β'. Ανακτήθηκε την 16Σεπτεμβρίου 2009.
Καλλίμαχος, Αιτίων.
Στράβων Γεωγραφικά.
Παυσανίας, Αττικά.
Γιάννης Δάλλας, “Καλλίμαχος, ο ξύλινος νους”, Γιάννινα,
"Ενδοχώρα", 1960 (μετάφραση 33 επιγραμμάτων).
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας»,
εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Strabo, Geographica,
Matrix Verlag, Wiesbaden, 2005, ISBN 3-86539-051-X.
Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την έκτη
γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου
Δ. Φέξη», Αθήνα 1901
Ηροδότου, Ιστορίαι. Μετάφρ. Ε. Πανέτσου. Βιβλ. ΙΙ έκδ.
Πάπυρος.
Στράβων Γεωγραφικά.
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι. Μετάφρ. Α. Ι. Πουρνάρα έκδ.
Πάπυρος.
Παυσανίας, 9.25.5-10
Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Βιβλίο Α', 57 - [...]τὸ Ἀττικὸν ἔθνος
ἐὸν Πελασγικὸν[...]
Walter Burkert, Greek Religion, Harvard University
Press, 1985. ISBN 0-674-36281-0.
Ηλεκτρονικές πηγές για την συνολική εργασία ‘’Τριποδίσκοι,
Νίσσα, Μέγαρα’’:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου